Trapanese, które lubię (wcale nie gładkie)

 

Wyobraźcie sobie letnie dojrzałe pomidory - pachnące, soczyste, słodkie. Garść świeżej bazylii, która potrząśnięta uwalnia delikatny aromat. Orzechowe nuty lekko uprażonych migdałów i bogaty smak oliwy tłoczonej w małej wiosce w górach sabińskich. Chcielibyście zmielić te dobra na gładkie pesto? Czy może cieszyć się smakiem oraz ciekawą kompozycją różnych konsystencji? Sposób podania trapanese, który kultywuję od lat przedstawił Jamie Oliver w jednej z moich ulubionych książek "Jamie's Italy". Nie wnikam, który sposób jest tradycyjny i najbardziej słuszny, szczególnie,  że Włosi potrafią sami o tym dyskutować, nie zgadzać się ze sobą, a jedyne słuszne przepisy na to samo danie okazują się różnić co 50 km (lub mniej), no i kuchnia to poligon doświadczalny, więc każdy gotuje, jak mu smakuje. Ja prezentuję, co lubię, a lubię trapanese, w którym czuć kawałki pomidorów i w którym migdały nieco chrupią pod zębami. Dodam tylko, że mi bardziej pasuje tu Pecorino Romano (który wierzcie mi, nie jest odmianą parmezanu) niż Parmigiano Reggiano, ale wiem, że dobrego świeżego pecorino nie mamy pod dostatkiem w Polsce, a już na pewno nie w małych osiedlowych sklepikach (jak przeczytałam na pewnym blogu kulinarnym), tak więc zalecam użyć to, do czego macie dostęp. I powiem jak Jamie: Tygryski, to może być Wasze następne ulubione makaronowe danie. 

Miłego weekendu (Tygryski)!

Linguine alla trapanese 

2 porcje 

200g makaronu (użyłam  linguine) 

200g pomidorków koktajlowych 

garść świeżej bazylii, liście z grubsza porwane, możecie użyć też posiekanych łodyżek (mają sporo aromatu)

100g migdałów, bez skórek

szczodry chlust dobrej jakości oliwy z pierwszego tłoczenia (użyłam oliwy z Ginestry) 

1 duży ząbek czosnku, obrany i drobno posiekany

4 łyżki świeżo startego Parmigiano Reggiano albo Pecorino Romano (dla wegetarian użyjcie sera bez podpuszcki zwierzęcej; wege parmezan jest dostępny, choć nie wszędzie)

nieco soli
nieco świeżo zmielonego czarnego pieprzu

Makaron ugotować wg instrukcji na opakowaniu. Polecam mocno posoloną wodę oraz gotowanie makaronu al dente, rzecz jasna.

Gdy woda na makaron się zagotowuje, przygotować dodatki. W dużej misce rozgnieść w rękach pomidorki - będą ostro chlapać, ale wypuszczą sporo słodkiego soku i pozostaną w ciekawej konsystencji.

Na suchej patelni zarumienić migdały i przełożyć je do malaksera, lub utłuc w moździerzu.  Ja lubię je zmielone na drobno, ale tak, aby było ciągle czuć chrupiące kawałki migdałów. Dodać je do miski z pomidorami, dolać oliwę, dorzucić starty ser (zachowując nieco do wykończenia dania), bazylię i czosnek. Posolić, zmielić pieprz i odstawić.

Przy odcedzaniu makaronu zostawić kilka łyżek gorącej wody z gotowania, dodać do miski z resztą składników, dla rozluźnienia sosu. Dodać do miski ugotowany makaron i wymieszać.

Rozłożyć między dwa talerze, jeśli w misce zostało nieco sosu, czy pomidorów, po prostu wylać to na górę makaronu i posypać resztą sera. Serwować od razu.