O traumie, chipsach i ich domowej, odchudzonej wersji

 
Fanką chipsów nie byłam w zasadzie przez ostatnie dziesięć, a może dwanaście (albo i więcej lat). Lubiłam je kiedyś bardzo, aż do pewnej imprezy urodzinowej mojej przyjaciółki A. wyprawianej u jej koleżanki, na której to M. dostała ataku histerii na widok... kicającego w jej kierunku króliczka, a którą ja w dużej części spędziłam obejmując toaletę i sprawdzając jak smakują chipsy w drodze powrotnej z żołądka. Ale nieistotne. Istotne zaś, że chipsów od tamtej pory w zasadzie nie tknęłam i aby ukrócić wszelkie podejrzenia - przez cały wieczór wypiłam jedno piwo, które najprawdopodobniej nie było za świeże.

Kilka lat później, gdy przeniosłam się do Wielkiej Brytanii spróbowałam tutejszych chipsów, bo pomysł smaku octowego wydawał mi się tak intrygujący, że nie mogłam się oprzeć. Dziś są to jedne z tych chipsów, po które sięgam. Rzadko, bo rzadko, może dwie małe paczki w roku, ale mam takie napady, że mi się ich chce. Czasem chce mi się także innych, które też pierwszy raz miałam okazję jeść tutaj - warzywnych.

O ile można w sklepie dostać dobre mieszanki chipsów warzywnych (zwykle to miks marchewki, pasternaku, batatów, buraków), to niestety wszystkie są smażone na głębokim tłuszczu (i czasem za słone), w przeciwieństwie do chipsów tradycyjnych, które są też dostępne w formie pieczonej. 

Zrobiłam więc swoje pieczone chipsy i padło na słodkiego ziemniaka, bo to jeden z moich ulubionych smaków z tych mieszanek chipsów warzywnych.  Może przymierzę się za niedługo do zrobienia własnej mieszanki pieczonych chipsów warzywnych, miło byłoby nie polegać na tych sklepowych smażonych i mieć większą kontrolę nad tym, co jem... Zobaczymy!

Pieczone chipsy ze słodkich ziemniaków (batatów) 

Na miseczkę, do podziału między 2-4 osoby

2 duże słodkie ziemniaki, nieobrane, umyte

3-4 łyżki oliwy

kilka małych gałązek świeżego tymianku i rozmarynu

wędzona sól w płatkach

Użycie szatkownicy jest bardzo ważne, bo ręcznie trudno (jeśli w ogóle to możliwe) jest pociąć ziemniaka na cienkie i równe plastry. Pocięłam moje na ok. 1.5mm plasterki, ale mogą być cieńsze, raczej nie grubsze.

Nagrzać piekarnik do 150 stopni C (termoobieg). Można, ale nie trzeba, posmarować odrobiną oliwy, bardzo delikatnie blaszkę do pieczenia. To nie jest konieczne, są plusy i minusy obu opcji. Plus niesmarowania - zużyjecie mniej tłuszczu, dobre dla osób, które muszą uważać na jego spożywanie. Minus jest taki, że jeden, może dwa chipsy na dziesięć może się Wam przykleić, ale można go odczepić nożem, próbowałam i działa. Natomiast posmarowanie blaszki powoduje, że chipsy lepiej się wypiekają no i nie przyklejają się. Decyzja należy do Was.

Zioła drobno posiekać i wymieszać z pozostałą oliwą, posmarować nią wierzch chipsów i posypać solą. Wstawić do piekarnika. I tu zaczyna się zabawa. Chipsy są mniej więcej równej grubości, ale różnej średnicy, dlatego część z nich będzie już chrupiąca po 25-30 minutach (te z końca ziemniaka) i należy wyciągnąć blaszkę i chipsy przełożyć na kratkę celem ostudzenia. Powinny być lekko zarumienione i pofalowane na brzegach. Kiedy ostygną trzeba wziąć te większe chipsy i sprawdzić, czy ich środek jest ciągle miękki i wilgotny - podejrzewam, że z większością tak będzie. Należy położyć je znowu na blaszce, już bez dodatkowej oliwy, zmniejszyć temperaturę do 100 stopni C i dopiekać przez ok. 20 minut. (to zależy od piekarnika i ziemniaków - musicie sprawdzać). 

Po upieczeniu ostudzić na kratce, przełożyć do miski i serwować. 

Uwaga! Te chipsy są bardzo higroskopijne, chłoną wilgoć z otoczenia dość szybko i stają się gumowe, stąd polecam zjeść całą porcję w dniu upieczenia. Jeśli Wam zostaną i złapią wilgoć, należy je wysuszyć w piekarniku, w niskiej temperaturze (ok. 100 stopni) i uważać, aby ich nie przypalić.